منذ عامين , هنا فى نفس المكان , كتبت بوست بعنوان دنيا , حيث رحل وقتها شخص من أقرب الأشخاص لى , الأن وبعد مرور عامين , كنت فى مكان طالما أخذنى اليه , وطالما ذهبت اليه وحدى ولسه فلوكتك ع الرملة
بتنادى العدة المتخبية فى بطن سريرك من سنتين
وكأنك هتقوم الفجر
وترمى شباكك جوه البحر النايم لسه فى حضن الليل
لساها بتحلم تركب موجه العالى
زى ما كنت زمان بتريسها
وبعد العصر ترقع غزلك
المنصوب على حيطة قديمة
رسمت عليها زمان وأنا عيل وردة ومركب
لساها بتحلم ترجع يوم
وأنا يوم ورا يوم بفتكرك كل ما أروح البحر لوحدى
وألمح مجدى فى نفس مكانه أخر الحارة
وضحكتك لما تناديه
وشخطتك فى البت سارة
تنكسف.. تقوم عاطيها أوام جنيه
لسه فلوكتك بره البحر بتحلم بيه
لساها بتحلم يوم تلقاك
ولا تعرفش ان انت هناك ..وخلاص مش جاى
والبحر خلاص بقه موج نساى
ولا عدش الغزل فى قلبه يفيض
ريس بالفطرة فى علم الصيد
بفلوكة ومدرة وخليوة
حطيت البحر فى غنيوة..وفى قلبى النونو رميتها زمان
لفيت وكبرت بقيت انسان
والغنوة فى بالى مفارقتنيش
لسانى بحب البحر وطيشه ومن دراويشه
وكل ما أروحله أقرالك الفاتحة
ولسه فلوكتك ع الرمل بتستنى الطرحة
أحمد
عدسة ..وليد منتصر
4 comments:
تعيش وتفتكر يا احمد والله يرحمه ويجعل مثواه الجنه
الله يرحمه يا عم احمد
بس علي فكرة
حلوة القصيدة
تحياتي
توتة
شكرا يا على الزيارة
امين
يامن
شكرا يا قمر
منورنى
حزن القصيدة فى نفس رقتها
أبدعت
Post a Comment